Με την ίδρυση της Ρώμης άρχισαν και τα προβλήματα της. Αρμόδιος φυσικά για να τα λύσει ήταν ο βασιλιάς της νέας πόλης, ο Ρωμύλος.
Το πρώτο πρόβλημα που προέκυψε ήταν ο μικρός πληθυσμός. Το σημείο στο οποίο έφτιαξε την πόλη του ο Ρωμύλος είχε το αμυντικό πλεονέκτημα οτι παντού γύρω από τον λόφο που εγκαταστάθηκε υπήρχαν τεράστιες ελώδεις εκτάσεις που έκαναν πολύ δύσκολη την πραγματοποίηση επίθεσης εναντίων της νέας πόλης, από την άλλη αυτό το αμυντικό πλεονέκτημα ήταν μεγάλο μειονέκτημα για τους κατοίκους που ήθελαν να ζήσουν εκεί, αφού τα κουνούπια και οι ασθένειες θέριζαν στην περιοχή. Η λύση που σκέφτηκε ο Ρωμύλος ήταν να αυξήσουμε τον πληθυσμό της πόλης ώστε να μπορούμε από τη μία να αμυνθούμε καλύτερα και έχοντας και περισσότερα αντρικά χέρια να αποξηράνουμε τα έλη και να τα κάνουμε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Για να το πετύχει αυτό όρισε ένα σημείο λίγο έξω από την ελώδη περιοχή ως "ιερό δάσος". Αυτό σήμαινε πως οποιοσδήποτε έμπαινε μέσα σε αυτό το δάσος και έβγαινε από την άλλη πλευρά για να πάει στη Ρώμη ήταν ελεύθερος πολίτης, ανεξάρτητα του τι είχε κάνει στην πόλη από την οποία ερχόταν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στην περιοχή να μαζευτούν όλα τα καλόπαιδα, ληστές, κλέφτες, δολοφόνοι και όσοι σκλάβοι μπορούσαν να το σκάσουν. Για να βρουν όλοι αυτοί γη να καλλιεργήσουν έπρεπε να αποξηραθούν τα έλη, όπως και έγινε, και έτσι η Ρώμη άρχισε σιγά-σιγά να μεγαλώνει.
Με το που λύθηκε λοιπόν αυτό το πρόβλημα προέκυψε ένα δεύτερο και μεγαλύτερο, και πολύ καθοριστικό για το μέλλον της πόλης. Όπως είδαμε, η ομάδα που ίδρυσε την πόλη ήταν κάποιοι φυγάδες από άλλες πόλεις, και η δεύτερη φουρνιά κατοίκων ήταν φυγάδες και αυτοί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι γυναίκες να είναι ελάχιστες και πιασμένες και οι άντρες να έχουν μείνει όλοι ελεύθεροι. Για να μην αρχίσουν λοιπόν να την βρίσκουν μεταξύ τους και στο τέλος αφανιστούν ο Ρωμύλος κατέστρωσε ένα σχέδιο. Κοντά στη Ρώμη ζούσε μία συγγενική φυλή, οι Σαβίνοι με βασιλιά τους τον Τίτο Τάτιο. Ο Ρωμύλος λοιπόν, αποφάσισε να διοργανώσει μεγάλους αγώνες δρόμου και ιπποδρομίες και φυσικά δε μπορούσε να μην καλέσει τους γείτονές του. Έφτασαν λοιπόν στην πόλη οι Σαβίνοι με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και κάθισαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Όπως συμβαίνει λίγο-πολύ και σήμερα όταν οι άντρες παρακολοθούν αγώνες δύσκολα τους αποσπά κάτι την προσοχή, οπότε δεν πρόσεξαν οτι οι Ρωμαίοι άρχιζαν σιγά-σιγά να φεύγουν από το στάδιο. Όταν πέρασε η ώρα και το κατάλαβαν ήταν αργά. Οι Ρωμαίοι είχαν αρπάξει τις κόρες των Σαβίνων, τις είχαν πάρει στο σπίτι και τις είχαν παντρευτεί με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό φυσικά σήμαινε πόλεμο. Την άλλη μέρα οι Ρωμαίοι είχαν στρατοπεδεύσει στον Καπιτωλίνο Λόφο και περίμεναν τους πεθερούς τους οι οποίοι έρχονταν ξανά στη Ρώμη αλλά αυτή τη φορά αρματωμένοι. Στην αρχή η μάχη έδειχνε πως πάει προς το μέρος των Ρωμαίων αλλά κάποια στιγμή μία κόρη, η Ταρπηία που μάλλον δεν ήταν πολύ ικανοποιημένη από τον άντρα που της έλαχε άνοιξε τις πύλες και όρμησαν μέσα οι πεθεροί. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο το τέλος της μάχης βρήκε γαμπρούς και πεθερούς να κάθονται όλοι μαζί και να κάνουν ένα φοβερό τσιμπούσι λες και ήταν το τέλος ιστορίας του Αστεριξ! Πως έγινε αυτό; Οι Ρωμαίοι αντιστέκονταν στην ξαφνική εισβολή και η μάχη συνεχιζόταν αδυσώπητη μέχρι τη στιγμή που αποφάσισαν να επέμβουν οι άλλες γυναίκες. Εμφανιστηκαν όλες μαζί στο πεδίο της μάχης ντυμένες πένθιμα και έδωσαν στους άντρες να καταλάβουν οτι όποιος και αν ήταν ο νικητής αυτές θα ήταν στεναχωρημένες. Ο λόγος; Αν κέρδιζαν οι πεθεροί θα έμεναν χήρες, αν κέρδιζαν οι γαμπροι θα έμεναν ορφανές. Το καλοσκέφτηκαν λοιπόν και οι άντρες και είπαν να δώσουν τόπο στην οργή. Ο Ρωμύλος με τον Τάτιο τα συζήτησαν και τα συμφώνησαν μεταξύ τους, θα κυβερνούσαν μαζί την πόλη. Ο Τάτιος όμως είχε την ευγενή καλοσύνη να πεθάνει γρήγορα και έτσι δεν είχε τη μοίρα του άλλου συγκυβερνήτη του Ρωμύλου (λέγε με Ρέμο).
Αυτές οι δύο ήταν οι σημαντικότερες πράξεις της βασιλίας του Ρωμύλου. Αν θέλουμε να την αποτυπώσουμε πιο κοντα στην πραγματικότητα ουσιαστικά βλέπουμε οτι κατά την περίοδο της βασιλείας τους η πόλη μεγάλωσε πληθυσμιακά και επίσης έκανε και μία καλή συμμαχία με μία άλλη φυλή της περιοχής επεκτείνοντας τα εδάφη της.
Το τέλος του Ρωμύλου είναι αινιγματικό. Λένε οτι μία μέρα που ήταν στο στρατόπεδο μαζί με τους στρατηγούς του ο Θεός Άρης κατέβασε ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης το οποίο τον τύλιξε και τον ανέβασε στον ουρανό. Πιο λογικό μου φαίνεται πάντως οτι συννεφο σκόνης όντως υπήρχε από την επίθεση που έκαναν οι αμεσοι αντιπρόσωποι του Άρη, οι στρατηγοί, στον βασιλιά για κάποια δυσαρέσκεια που υπήρχε με τη συμπεριφορά του βασιλιά απέναντι στο στράτευμα. Και σαν επιβεβαίωση σε αυτό έρχεται ο διορισμός του επόμενου βασιλιά. Νούμας Πομπίλιος, ένας βασιλιάς που η μόνη του ασχολία είναι η θρησκεία και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου ο πόλεμος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου